سید عبدالله

اقتصاد ویتنام چهل و چهارمین اقتصاد بزرگ جهان است و از اواسط دهه 1980 ویتنام تحول عظیمی را از یک اقتصاد فرماندهی بسیار متمرکز با حمایت از اقتصاد مبتنی بر بازار باز ایجاد کرده است.

جای تعجب نیست که این کشور همچنین یکی از سریع‌ترین اقتصادهای جهان است که با نرخ رشد سالانه تولید ناخالص داخلی حدود 5.1 درصد، که اقتصاد آن را تا سال 2050 به بیستمین اقتصاد بزرگ جهان تبدیل می‌کند.

با این حال، کلمه پر سر و صدا در جهان این است که ویتنام آماده است تا یکی از بزرگترین قطب های تولیدی باشد که امکان تصاحب چین را با گام های بزرگ اقتصادی خود دارد.

قابل توجه است که ویتنام به عنوان یک قطب تولید در منطقه، عمدتاً برای بخش هایی مانند پوشاک نساجی و کفش و بخش الکترونیک در حال رشد است.

از سوی دیگر، از دهه 80 میلادی، چین با مواد خام، نیروی انسانی و ظرفیت صنعتی عظیم خود، نقش یک قطب تولید جهانی را ایفا کرده است.توسعه صنعتی در جایی که صنایع ماشین سازی و متالورژی بالاترین اولویت را داشته اند مورد توجه قرار گرفته است.

با سقوط آزاد روابط بین واشنگتن و پکن، آینده زنجیره های تامین جهانی آزمایشی است.حتی با وجود اینکه پیام‌های غیرقابل پیش‌بینی کاخ سفید همچنان سؤالاتی را در مورد جهت‌گیری سیاست تجاری ایالات متحده ایجاد می‌کند، تعرفه‌های جنگ تجاری همچنان به قوت خود باقی است.

در همین حال، پیامدهای قانون امنیت ملی پیشنهادی پکن، که تهدیدی برای محدود کردن خودمختاری هنگ‌کنگ است، توافق تجاری فاز اول بین دو ابرقدرت را به خطر می‌اندازد.ناگفته نماند که افزایش هزینه های نیروی کار به این معنی است که چین به دنبال یک صنعت پیشرفته با نیروی کار کمتر خواهد بود.

این ناهمواری، همراه با رقابت برای تامین تجهیزات پزشکی و ساخت واکسن کووید-19، باعث ارزیابی مجدد زنجیره‌های تامین به موقعی می‌شود که کارایی را بیش از هر چیز دیگری برتری می‌دهند.

همزمان، مدیریت کووید-19 توسط چین سوالات زیادی را در میان قدرت های غربی ایجاد کرده است.در حالی که ویتنام یکی از کشورهای اصلی است که اقدامات فاصله گذاری اجتماعی را کاهش داده و جامعه خود را از آوریل 2020 بازگشایی می کند، جایی که اکثر کشورها تازه شروع به مقابله با شدت و گسترش COVID-19 کرده اند.

جهان از موفقیت ویتنام در طول این بیماری همه گیر COVID-19 شگفت زده شده است.

چشم انداز ویتنام به عنوان قطب تولید

در برابر این سناریوی جهانی در حال ظهور، اقتصاد رو به رشد آسیا - ویتنام - خود را آماده می کند تا به نیروگاه تولید بعدی تبدیل شود.

ویتنام به عنوان یک مدعی قوی برای تصاحب سهم بزرگی در جهان پس از کووید-19 عملی شده است.

بر اساس شاخص کرنی ایالات متحده ریشورینگ، که تولیدات تولیدی ایالات متحده را با واردات تولیدی آن از 14 کشور آسیایی مقایسه می کند، به لطف کاهش 17 درصدی واردات چین، در سال 2019 به بالاترین حد خود رسید.

طبق گزارش Medium، اتاق بازرگانی آمریکا در جنوب چین همچنین دریافت که 64 درصد از شرکت‌های آمریکایی در جنوب این کشور در حال بررسی انتقال تولید به جای دیگری هستند.

اقتصاد ویتنام در سال 2019 با کمک افزایش صادرات، 8 درصد رشد کرد.همچنین قرار است امسال 1.5 درصد رشد کند.

پیش‌بینی بانک جهانی در بدترین وضعیت کووید-19 نشان می‌دهد که تولید ناخالص داخلی ویتنام در سال جاری به 1.5 درصد کاهش می‌یابد که بهتر از اکثر همسایگان آسیای جنوبی است.

علاوه بر این، ویتنام با ترکیبی از کار سخت، برندسازی کشور و ایجاد شرایط سرمایه‌گذاری مطلوب، شرکت‌ها/سرمایه‌گذاری‌های خارجی را جذب کرده و به تولیدکنندگان امکان دسترسی به منطقه تجارت آزاد آسه‌آن و قراردادهای تجاری ترجیحی با کشورهای سراسر آسیا و اتحادیه اروپا و همچنین ایالات متحده آمریکا.

ناگفته نماند، در زمان‌های اخیر این کشور تولید تجهیزات پزشکی را تقویت کرده و کمک‌های مالی مرتبط به کشورهای مبتلا به کووید-19 و همچنین به ایالات متحده آمریکا، روسیه، اسپانیا، ایتالیا، فرانسه، آلمان و بریتانیا انجام داده است.

یکی دیگر از پیشرفت‌های مهم جدید، احتمال انتقال بیشتر تولیدات شرکت‌های آمریکایی از چین به ویتنام است.و سهم ویتنام از واردات پوشاک ایالات متحده با کاهش سهم چین در بازار منتفع شده است - این کشور حتی از چین پیشی گرفت و در ماه مارس و آوریل امسال به عنوان برترین تامین کننده پوشاک به ایالات متحده در رتبه بندی قرار گرفت.

داده های تجارت کالای ایالات متحده در سال 2019 منعکس کننده این سناریو است، صادرات کلی ویتنام به ایالات متحده 35٪ یا 17.5 میلیارد دلار افزایش یافت.

در دو دهه گذشته، این کشور به شدت در حال تحول بوده است تا بتواند طیف وسیعی از صنایع را تامین کند.ویتنام از اقتصاد عمدتا کشاورزی خود دور شده است تا اقتصاد مبتنی بر بازار و صنعتی را توسعه دهد.

تنگناهایی برای غلبه بر

اما اگر این کشور بخواهد با چین کنار بیاید، تنگناهای زیادی وجود دارد که باید با آنها برخورد کرد.

به عنوان مثال، ماهیت ویتنام از صنعت تولید مبتنی بر نیروی کار ارزان یک تهدید بالقوه است - اگر این کشور در زنجیره ارزش پیشرفت نکند، سایر کشورهای منطقه مانند بنگلادش، تایلند یا کامبوج نیز نیروی کار ارزان تری ارائه می دهند.

علاوه بر این، با نهایت تلاش‌های دولت برای سرمایه‌گذاری بیشتر در تولیدات پیشرفته و زیرساخت‌ها برای هماهنگی بیشتر با زنجیره تامین جهانی، تنها یک شرکت چند ملیتی محدود (MNCs) فعالیت‌های تحقیق و توسعه (R&D) محدودی در ویتنام دارد.

همه‌گیری COVID-19 همچنین نشان داد که ویتنام به شدت به واردات مواد خام وابسته است و تنها نقش تولید و مونتاژ محصولات برای صادرات را ایفا می‌کند.بدون یک صنعت پشتیبانی از پیوندهای عقب مانده قابل توجه، برآوردن این حجم از تولید مانند چین رویای آرزویی خواهد بود.

جدای از اینها، محدودیت‌های دیگری شامل اندازه استخر نیروی کار، دسترسی به کارگران ماهر، ظرفیت رسیدگی به تقاضای تولید ناگهانی و بسیاری موارد دیگر است.

یکی دیگر از عرصه‌های مهم، شرکت‌های کوچک، کوچک و متوسط ​​ویتنام (MSME) است - که 93.7٪ از کل شرکت‌ها را تشکیل می‌دهند - به بازارهای بسیار کوچک محدود شده‌اند و قادر به گسترش فعالیت‌های خود به مخاطبان گسترده‌تر نیستند.تبدیل آن به یک نقطه خفگی جدی در مواقع مشکل، درست مانند همه‌گیری COVID-19.

بنابراین، برای کسب‌وکارها حیاتی است که یک گام به عقب بردارند و در استراتژی تغییر موقعیت خود تجدید نظر کنند – با توجه به اینکه کشور هنوز مایل‌های زیادی برای رسیدن به سرعت چین دارد، آیا در نهایت منطقی‌تر خواهد بود که به سمت «چین پلاس یک» برود. استراتژی در عوض؟